Ook in dit hoofdstuk speelt de oorlog een grote rol. Door de oorlog was er overal wanorde, er was twijfel in de gevestigde orde en de samenleving stond niet zo sterk als het hiervoor was. Men zag de vochtige, ziekteverwekkende huizen en wilden daar verandering in brengen. Architecten wilden een ideale architectuur. Ze wilden orde en openheid, ze wilden eerlijkheid en dat zie je goed terug in de manier waarop ze hun materialen inzetten. Het is in mijn ogen dus een logische reactie om als kunstenaar de leefomgeving van de mensen aan te passen. Uiteindelijk blijkt de mens niet zo maakbaar als ze dachten, en zo denk ik dat dat ook met de natuur het geval is.
Ik vind het heel interessant hoe het beeld van de natuur is veranderd sinds de industrialisatie. Natuur was iets engs en werd door de industrialisatie juist iets waar je rust kon vinden. In de 21e eeuw is dat nog steeds zo. Je gaat naar het bos toe om rust te vinden. Om tot rust te komen, om even weg te zijn van de drukte en stress die kenmerkend staat voor onze maatschappij.
In deze blog-reeks neem ik een duik in het diepe. Ik ga op onderzoek uit naar hoe de mensen in de periode van 1900-1950 door de natuur beïnvloed werden, of hoe ze de natuur in hun kunst verwerkten. Of juist waarom ze dat niet deden.